In de 18e eeuw, aan de ruige kust van Bretagne, woonde Étienne, een eenvoudige maar toegewijde oestervisser. Elke dag trok hij zijn laarzen aan, stapte hij in zijn houten bootje en voer hij uit naar de koude wateren van de Atlantische Oceaan. Hij was bekend om zijn scherpe oog en zorgvuldige werkwijze. Niemand wist echter dat Étienne al wekenlang iets kostbaars verborgen hield: kleine, schitterende pareltjes die hij diep in de oesters vond. Deze vondsten hield hij geheim, zelfs voor zijn collega-vissers.

Étienne was verliefd op Aimée, de dochter van de rijke handelaar in het dorp. Ze had lange kastanjebruine lokken en ogen die hem deden denken aan de golven van de zee. Maar hij, een eenvoudige visser, durfde haar nooit aan te spreken. Toch droomde hij ervan haar iets bijzonders te geven, iets dat zijn onuitgesproken liefde zou overbrengen.

Op een dag, toen hij een oester opende, vond hij de kleinste, meest perfecte parel die hij ooit had gezien. Dit was het teken waar hij op had gewacht. In de daaropvolgende weken verzamelde hij genoeg pareltjes om er twee prachtige oorbellen van te maken. Hij wikkelde ze zorgvuldig in een lapje stof en bewaarde ze in zijn zak.

Op een avond, onder het licht van de maan, sloop Étienne naar het huis van Aimée. Hij legde de oorbellen voorzichtig op de vensterbank van haar kamer, met een klein briefje: "Voor de vrouw die schittert zoals de zee." Daarna vertrok hij snel, zijn hart vol hoop en zenuwen.

De volgende dag hoorde hij dat Aimée de oorbellen had gedragen naar het dorpsplein. Ze glimlachte, zonder te weten van wie het geschenk kwam, maar Étienne wist dat hij haar in het geheim had bereikt—zonder een woord te zeggen.