In een klein dorpje, omgeven door weelderige bossen en kronkelende rivieren, woonde Alia, een jonge vrouw met een nieuwsgierige geest en een hart vol dromen. Op een mistige ochtend, terwijl het dorp nog stil was en een mysterieuze nevel over de bomen hing, kwam een reiziger het dorp binnen. Hij was gehuld in een lange, donkere mantel, en zijn gezicht bleef half verborgen in de schaduw van zijn kap. Hij kwam Alia tegen die zonder medeweten van haar ouders op pad was gegaan om bloemen te plukken. Zonder een woord te spreken, overhandigde hij Alia een klein doosje, versierd met zilveren patronen die in het ochtendlicht schitterden.

Toen ze het doosje opende, zag ze een paar prachtige oorbellen, ze glansden alsof ze zelf licht uitstraalden. Vol nieuwsgierigheid deed Alia de oorbellen in. Ze voelde een vreemde tinteling door haar lichaam gaan. Ze zette voorzichtig een stap, en tot haar verbazing begon er zachtjes muziek te klinken, alsof een onzichtbaar orkest haar bewegingen begeleidde. Bij elke stap dansten de oorbellen sierlijk heen en weer, alsof ze bezield waren, alsof ze haar uitnodigden tot een dans. Alia kon haar oren niet geloven—deze oorbellen leken een eigen wil te hebben!

Vanaf dat moment voelde ze zich anders. De dorpsbewoners merkten het ook; ze lachten om haar gelukzalige blik en vroegen haar naar haar geheim. Alia glimlachte alleen mysterieus. Die avond, terwijl de sterren boven het dorp fonkelden, wist ze één ding zeker: deze oorbellen waren betoverd, en haar leven zou nooit meer hetzelfde zijn.